Ήρθε πριν από λίγες μέρες στην Αθήνα η υφυπουργός Εξωτερικών –αρμόδια για
ευρωπαϊκές και ευρασιατικές υποθέσεις- Βικτόρια Νούλαντ. Για την ιστορία, αλλά
και για να μην υπάρχουν λανθασμένες εντυπώσεις γύρω από τη βαρύτητα της
επίσκεψης, θυμίζουμε ότι η Βικτόρια Νούλαντ θεωρείται από τους.....
αρχιτέκτονες
της… δημοκρατικής επέλασης των φιλοδυτικών και των ναζήδων φίλων τους στην
Ουκρανία. Είναι επίσης εκείνη, η οποία σε συνομιλία της με τον πρεσβευτή των
ΗΠΑ στο Κίεβο είπε το περιβόητο «να πάει να γ… η ΕΕ», αναφερόμενη στη διαμάχη
με την ΕΕ για το ποιος θα ήταν ο εκλεκτός εγκάθετος των δυτικών «δημοκρατών»
για την επόμενη μέρα! Η υποκλοπή της συνομιλίας και η δημοσιοποίηση της φράσης
στο youtube (!) από ρώσικο δάκτυλο δεν ήταν προφανώς αρκετή να κουνήσει τη
Βικτόρια Νούλαντ από το αξίωμά της. Σε μια περίοδο που όλες οι σχέσεις ανάμεσα
στους ιμπεριαλιστές βρίσκονται σε ιδιαίτερα οξυμένη φάση, σε μια περίοδο που
γύρω από τη χώρα μας υπάρχουν πολλαπλές εστίες (Ουκρανία, Λιβύη, Μέση Ανατολή)
θερμής, πολεμικής έκφρασης των ανταγωνισμών αυτών, μπορεί όποιος διαθέτει λίγο
μυαλό να είναι σίγουρος ότι η επίσκεψη δεν ήταν απλώς μια εθιμοτυπική συνάντηση
ανταλλαγής τυπικών δηλώσεων.
Είναι φανερό (σε μας τουλάχιστον) ότι το μενού
περιελάμβανε αμερικάνικες απαιτήσεις σε σχέση ακριβώς με τις παραπάνω πολεμικές
συρράξεις και τις ενεργητικές στοιχίσεις που πρέπει να επιδείξει η χώρα μας,
αλλά και με την πλήρη ευθυγράμμισή της στην αντιτρομοκρατική υστερία, η οποία,
με άλλοθι το Ισλαμικό Κράτος, στην πραγματικότητα στοχεύει τους αγώνες των λαών
ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και την εξαθλίωση. Σε αυτό το πλαίσιο, η
πολυπαιγμένη ιστορικά τακτική της αστικής τάξης να αποδέχεται μέχρι τα μπούνια
όλο το πλαίσιο της εξάρτησης και να καμώνεται ότι κάνει παιχνίδια και τακτικές
πάνω στους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών δεν είναι τίποτα παραπάνω από την
κωμωδία μιας αστικής τάξης εντελώς ανερμάτιστης και βαθιά εξαρτημένης, μια
κωμωδία που έχει επανειλημμένα γίνει τραγωδία για τον ελληνικό λαό. Το ’22 αλλά
και το ’73 δεν είναι μακριά. Πιο κοντά είναι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του
’90, όταν ο Σαμαράς νόμιζε ότι θα παίξει πάνω στη διάλυση του ανατολικού μπλοκ
και ετοιμαζόταν να «απελευθερώσει» τη Νότια Αλβανία. Σήμερα, αυτή η τακτική
επαναλαμβάνεται από τον ΥΠΕΞ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Ο Ν. Κοτζιάς, αφού
αποτέλεσε το αγαπημένο παιδί του Φλωράκη και φανατικό πολέμιο του
«αριστερισμού», αφού αποχώρησε με το ΝΑΡ, αφού αποχώρησε και από κει και
περιπλανήθηκε για μερικά χρόνια, αποτέλεσε κατόπιν σύμβουλο του ΓΑΠ και
κατέληξε τώρα να εφαρμόσει το μόνιμο και προχωρημένο τυχοδιωκτισμό του στη
σημερινή κυβέρνηση. Η επίσκεψη Νούλαντ πέρασε εντελώς στα μουλωχτά από την
ελληνική και την αμερικάνικη κυβέρνηση αλλά και τα ΜΜΕ. Ίσως είναι ακόμα πιο
ανησυχητική αυτή η κρυψίνοια σε σχέση με το τι ζητήθηκε (και άρα δόθηκε, λέμε
εμείς, από την κυβέρνηση) αυτή την επικίνδυνη περίοδο. Το γεγονός ότι η
επίσκεψη πέρασε εντελώς στα μουλωχτά και από την ελληνική αριστερά δε μας κάνει
πια καμιά εντύπωση. Έτσι κι αλλιώς, το πρόβλημα δεν είναι η επίσκεψη αλλά η
ενορχηστρωμένη επίθεση που έχει κάνει εδώ και ένα μεγάλο διάστημα σύμπασα σχεδόν
η ελληνική αριστερά ή «αριστερά» στα κατακτημένα μέχρι πριν λίγα χρόνια
αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του ελληνικού λαού. Απανωτές επεμβάσεις σε Λιβύη,
Συρία, Ουκρανία δεν ήταν αρκετές να δημιουργήσουν κόκκινο συναγερμό στην
Αριστερά.
Εκ μέρους της σημερινής κυβέρνησης, ο γερμανικός ιμπεριαλισμός έχει
γίνει η κακιά (μέχρι πρόσφατα) Μέρκελ, η ΕΕ περιγράφεται όχι ως ιμπεριαλιστικός
μηχανισμός αλλά σαν μια γεωγραφική περιοχή, ο φονικός αμερικάνικος
ιμπεριαλισμός είναι «φίλος της Ελλάδας». Από πιο «ταξικές» εκδοχές (ΚΚΕ και
ΑΝΤΑΡΣΥΑ) υποβαθμίζεται ή εξαφανίζεται η ίδια η ύπαρξη του ιμπεριαλισμού, οι
εξελίξεις καθορίζονται από ανταγωνισμούς «επιχειρηματικών συμφερόντων» ενώ η
ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας είναι ανύπαρκτη, μιας και η Ελλάδα είτε είναι
ανεξάρτητη και ισχυρή είτε είναι υπό κατοχή! Σύμφωνα με αυτές τις απόψεις
αναθεωρείται το λενινιστικό σχήμα ότι ο κόσμος χωρίζεται σε μια χούφτα χώρες
ληστές και στις υπόλοιπες αποικίες και εξαρτημένες. Αναθεωρείται, μάλιστα, σε
μια περίοδο που είναι πιο αληθινό από ποτέ! Αυτό το αναθεωρητικό σώμα
αντιλήψεων οδηγεί με τη σειρά του στη γνωστή εκτίμηση των «καπιταλιστικών
ολοκληρώσεων», ουσιαστικά θεωρεί (ακόμα κι αν δεν το λέει ανοιχτά) ότι ο
καπιταλισμός συνεχίζει να είναι ιστορικά προοδευτικό κοινωνικό σύστημα (αφού
συνεχίζει να ολοκληρώνεται και πραγματώνει το ιστορικό καθήκον της κατάργησης
των συνόρων) και περιμένει αντικειμενικά στα τέλη του δρόμου την παγκόσμια (ή
ίσως πανευρωπαϊκή) επανάσταση. Στην ουσία, έχουμε μια πλούσια γκάμα
αποπροσανατολιστικών και αναθεωρητικών αντιλήψεων που ξεκινούν από την
υποτίμηση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης και φτάνουν μέχρι την προβολή ανοιχτά
φιλοϊμπεριαλιστικής γραμμής. Πιο σημαντικό από όλα, όμως, είναι ότι η αντίληψη
αυτή θολώνει τα πραγματικά καθήκοντα του κινήματος, υποβαθμίζει τις ολέθριες
συνέπειες των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, υποτιμά τους εχθρούς που θα
προκύψουν όταν ο λαός βγει στο προσκήνιο (εχθροί πιο ισχυροί και οργανωμένοι
από την ελληνική μεγαλοαστική τάξη) και παρακάμπτει μια σειρά καθηκόντων και
μετώπων πρώτης γραμμής: Αυτά της πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση της
χώρας, της πάλης ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό. Όσο μας αφορά,
εκτιμάμε ότι:
Η παρατεταμένη και συνολική κρίση αναπαραγωγής του συστήματος και η συνακόλουθη παρόξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών αποτελεί εγγύηση για ακόμα χειρότερες εξελίξεις ενάντια στο λαό και το προλεταριάτο σε όλο τον κόσμο. Η μόνη δραστική «λύση» εκ μέρους του ιμπεριαλισμού στα αδιέξοδά του θα ήταν η αποφασιστική ανακατανομή των αγορών, δηλαδή ο πόλεμος. Όσο οι πολιτικο-στρατηγικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο δεν πληρούνται, ο πόλεμος (ευτυχώς) αναβάλλεται προσωρινά αλλά ασφαλώς δίνει τη θέση του: σε μια σειρά «περιφερειακές» εκτονώσεις (πόλεμος σε Λιβύη, Μέση Ανατολή) που όλο και πλησιάζουν στο κέντρο (Ουκρανία), σε ένταση της καθυπόταξης και ληστείας των εξαρτημένων χωρών (Ελλάδα), σε μια αντιλαϊκή αντεργατική λαίλαπα ενάντια στο σύνολο των βασικών λαϊκών κατακτημένων δικαιωμάτων του προηγούμενου αιώνα, μια λαίλαπα που ξεδιπλώνεται σε όλο τον κόσμο – πολλαπλασιασμένη στις εξαρτημένες χώρες. Ιδιαίτερα για τη χώρα μας, η εξάρτηση αγγίζει καθοριστικά όλες τις πλευρές της κοινωνίας: πολιτική, στρατιωτική, διπλωματική, ενεργειακή, διατροφική κλπ. Αποτελεί βασικό πυλώνα της αστικής εξουσίας για αυτό άλλωστε και η ανατροπή της αποτελεί τμήμα της επαναστατικής ανατροπής. Ενώ η διπλή εξάρτηση της αστικής τάξης από τον αμερικάνικο και ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό κάνει ακόμα πιο χαοτικό το παζλ των κινδύνων καθώς όταν «μαλώνουν οι ελέφαντες, την πληρώνουν τα ποντίκια». Με βάση τα παραπάνω, το καθήκον της πάλης στην Ελλάδα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση έχει ταξικά χαρακτηριστικά και αποτελεί πρωταρχικό καθήκον αλλά και δοκιμασία για την εργατική τάξη της χώρας. Όπως έχει γραφτεί και στις θέσεις μας για τη συνδιάσκεψη, «η εργατική τάξη θα συγκροτηθεί κυρίως στην αναμέτρησή της με το κεφάλαιο, ενώ θα αποκτήσει την απαραίτητη ηγεμονία (για τη χώρα) στην αναμέτρησή της κυρίως με τον ιμπεριαλισμό». Τέλος, θεωρούμε πολιτικά ανόητες, επικίνδυνες και καθόλου αντιιμπεριαλιστικές τις απόψεις τμημάτων της αριστεράς για προσπάθεια πλευρίσματος άλλων ιμπεριαλιστών (Αμερικάνων, Ρώσων, Κινέζων) για να χρησιμοποιηθούν σαν αντίβαρο στην γερμανική πίεση.
Οι λαϊκές αγωνιστικές δυνάμεις, το λαϊκό κίνημα της χώρας πρέπει να ξανασηκώσει τα λάβαρα του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Η οργάνωσή μας αλλά και η Λαϊκή Αντίσταση – ΑΑΣ πρέπει να εκλαϊκεύσει το ρόλο του ιμπεριαλισμού στις εξελίξεις, τις συνέπειες της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης στις διάφορες πτυχές της κοινωνίας και να εξυπηρετηθεί έτσι η πολιτικοποίηση του καθημερινού αγώνα, όχι με ψεύτικες στοχεύσεις κυβερνητικών προγραμμάτων πασπαλισμένων με αστικό κοσμοπολιτισμό, αλλά με εκείνες που αναδεικνύουν οι πραγματικές σχέσεις και οι οδυνηρές συνέπειες αυτών των σχέσεων στο λαό και την εργατική τάξη. Γιατί η αντίθεση σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, το «Εμπρός λαέ, έξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, έξω οι βάσεις – Κάτω ο πόλεμος, ο ιμπεριαλισμός, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτές» πρέπει να ακουστούν ξανά πιο δυνατά στους δρόμους και στους αγώνες.
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου