Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Το “συστημικό” ΚΚΕ και ο περιφρουρημένος, οργανωμένος, μαζικός ταξικός αγώνας



Από συνέντευξη του Θ. Γκόγκου (Μέλος του τμήματος για την εργατική – συνδικαλιστική δουλειά της ΚΕ του ΚΚΕ) στον Ριζοσπάστη στις 31/12/2012

Περιφρουρημένος αγώνας
Περιφρουρημένος αγώνας δε σημαίνει ταξική ειρήνη, σιγή νεκροταφείου. Δε...
σημαίνει φόβο, δειλία, μαλθακότητα ή υποχώρηση. Σημαίνει ετοιμότητα, πειθαρχία και δυναμισμό, προετοιμασία για το επόμενο βήμα. Περιφρουρημένος αγώνας δεν είναι αυτός που στέκεται αποκλειστικά στις μορφές πάλης, στην περιφρούρηση μιας πορείας ή απεργίας. Είναι αυτός που έχει σωστή πολιτική κατεύθυνση, τέτοια που θίγει τον ταξικό αντίπαλο, που έχει συνθήματα, αιτήματα, στόχους. Περιφρουρημένος είναι ο αγώνας που έλκει τη συμμετοχή σ’ αυτόν σε όλες τις φάσεις, που αποσπά συνεχώς νέες δυνάμεις.
Δε δίνουμε κανέναν λογαριασμό ούτε αισθανόμαστε υπόλογοι για τα μέτρα περιφρούρησης. «Υγειονομικές ζώνες» όπως τις ονοματίζουν οι διάφορες ομάδες, δεν έχουμε απέναντι στο λαό. Εχουμε απέναντι στο αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, στους προβοκάτορες και στους ασφαλίτες που σουλατσάρουν σε κάθε μαζική εργατική συγκέντρωση. Δεν αισθανόμαστε καμία πίεση για να τρέξουμε σε εικονικές συγκρούσεις που επιδιώκει ο αντίπαλος, δε δίνουμε στα χέρια των κατασταλτικών μηχανισμών εργατόκοσμο και νεολαία. Το πότε, το πού και το πώς θα συγκρούεται το ταξικό εργατικό κίνημα δε θα το καθορίζουν τα σώματα ασφαλείας ή οι κουκουλοφόροι. Προετοιμάζουμε τους εργαζόμενους για πιο σκληρές ταξικές συγκρούσεις.
Ο δυναμισμός και το σθένος των ταξικών συγκρούσεων βρίσκεται στην αφανή καθημερινή πάλη μέσα στους χώρους δουλειάς, στις εξαφανισμένες από τις τηλεοπτικές εικόνες απολύσεις αγωνιστών εργατών, στις ταξικές αντιθέσεις μέσα στα εργοστάσια για το δικαίωμα στην εργασία και το καλύτερο μεροκάματο, στην αφοβία απέναντι στον εργοδότη, στην απειθαρχία και στην ανυπακοή, στον αγώνα που βάζει στο επίκεντρο την επίλυση του ζητήματος της εξουσίας.
Η ταξική πάλη δεν έχει ανάγκη από ελεγχόμενες συγκρούσεις της εικόνας που είναι πλέον πιο προβλέψιμες και από την ανατολή του ήλιου. Η γνήσια αγανάκτηση και λαϊκή οργή προφανώς δεν έχει copyright ούτε πατάει σε καλούπια. Σίγουρα όμως δεν εκκολάπτεται στους μηχανισμούς του κράτους, σε μηχανισμούς που βρίσκονται έξω και απέναντι από το εργατικό κίνημα, που δυσφημίζουν και νοθεύουν πλευρές της ταξικής πάλης. Η ρήση του Μπέρνσταϊν «ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα, το κίνημα είναι το παν», αναβαθμίζεται από τέτοιες απόψεις συνεχώς.
H επαναληπτική συνθηματολογία που εστιάζει σε πρόσωπα, π.χ. να παραιτηθεί ο «χ» υπουργός προωθήθηκε και με απαράδεκτο ξυλοφόρτωμα. Σε ένα κομμάτι του λαού που βασανίζεται και χτυπιέται καθημερινά από την αντιλαϊκή πολιτική, μπορεί μια τέτοια αντίδραση να φαίνεται ελκυστική, όμως αποτελεί αδιέξοδη και επικίνδυνη πλευρά για το εργατικό κίνημα, π.χ. όπως η παραίτηση ενός υπουργού δε διακόπτει την εφαρμογή της ίδιας πολιτικής έτσι και ο προ μηνών ξυλοδαρμός του κ. Πολυζωγόπουλου δεν απέτρεψε το συμβιβασμένο και εργοδοτικό συνδικαλισμό να συνδιαμορφώσει τις νεότερες εξελίξεις σε βάρος της τάξης μας.
Η παραπάνω εκτίμηση δεν αποτελεί στοιχείο συστημικής συμπεριφοράς ούτε στοιχείο αποδοχής τους σάπιου πολιτικού συστήματος και του προσωπικού του. Αντιθέτως, αποτελεί συνεπή ταξική γραμμή που δεν αεροβατεί, δεν αναλώνεται σε μεγαλοστομίες, δεν κλείνει τα μάτια στους συσχετισμούς δύναμης αλλά με καθημερινή ανειρήνευτη πάλη προσπαθεί να τους αλλάξει. Η ιστορία των ταξικών αγώνων και συγκρούσεων μας διδάσκει πολύπλευρα.

Laikh exousia
 
Οργανωμένος και μαζικός αγώνας
Η οργάνωση στους τόπους δουλειάς, το δυνάμωμα και η οργάνωση της πάλης στα εργοστάσια και στους κλάδους είναι τα στοιχεία αναζωογόνησης του κινήματος. Χρειάζεται νέα πνοή που θα οδηγεί στην άνοδο της οργάνωσης των εργαζομένων στα σωματεία, στη δημιουργία επιτροπών αγώνα, στην οργανωμένη ταξική αλληλεγγύη. Απαιτείται νέα ζωντάνια που θα δυναμώνει τη συζήτηση στα εργοστάσια και στις γειτονιές, θα βοηθάει στη συμβολή και στη συμμετοχή των εργαζομένων στην επεξεργασία των κατευθύνσεων και στη διαμόρφωση αιτημάτων.
Το κράτος δεν κλονίζεται από στημένα επεισόδια δευτερολέπτων στον περίβολο της Βουλής. Ο ταξικός αντίπαλος είναι πολύ πιο σκληρός και ανθεκτικός για να τρομάζει με παιδιαρίσματα. Η πραγματική εικόνα στην πρόσφατη απεργία δείχνει πως το συντριπτικό κομμάτι του κόσμου που δε συμμετείχε στα μπλοκ του ΠΑΜΕ, διαλύθηκε εν ριπή οφθαλμού μόλις ξεκίνησαν τα επεισόδια. Αποτελούν πλευρές απομαζικοποίησης και αποδιοργάνωσης.
Η μονόπλευρη συνθηματολογία εναντίον της Βουλής, συσκοτίζει όσον αφορά τον ταξικό αντίπαλο, αποπροσανατολίζει συνειδητά αφού διαχωρίζει το πολιτικό προσωπικό της πλουτοκρατίας από τα μονοπώλια. Αποσυνδέεται η σχέση πολιτικής με την οικονομία, θολώνει η ουσιώδης πλευρά πως στη βάση της πολιτικής βρίσκονται τα οικονομικά συμφέροντα της κάθε τάξης.
Το ερώτημα «πού βρίσκεται η εξουσία» πρέπει να κυριαρχήσει στη συνείδηση της εργατικής τάξης. Το γεγονός πως αντιπαλεύουμε τα μονοπώλια δε σημαίνει πως το πολιτικό προσωπικό τους είναι ανεύθυνο, απαθές ή ουδέτερο. Αποτελεί σάπιο, εξαγορασμένο κομμάτι, συνδιαμορφώνει αρνητικές εξελίξεις για τη ζωή της εργατικής οικογένειας. Είναι δείκτης υγείας που ένα μεγαλύτερο κομμάτι του λαού τους απορρίπτει, απεγκλωβίζεται από τους μηχανισμούς του. Ομως, το γήπεδο της ταξικής πάλης είναι πιο σύνθετο και σκληρό, απαιτείται πιο ικανή μορφή οργάνωσης για να τους αντιμετωπίσεις.
Σημείωση που πρέπει να κρατάμε επίσης είναι πως η συνθηματολογία και η πρακτική του συνονθυλεύματος οπορτουνιστών – «αντιεξουσιαστών» ταυτίζεται πλήρως στη συνθηματολογία με εθνικιστικές ομάδες που εμφανίζονται όλο και πιο συχνά σε ρόλο προβοκάτορα, με αποκορύφωμα τα γεγονότα στην απεργία του Μαΐου.

Αγώνας δύσκολος και μακροχρόνιος
Ενα από τα όπλα που διαθέτει η εργατική τάξη είναι η καλή γνώση αλλά και πρόγνωση της κατάστασης. Η σωστή ακτινογράφηση του αντίπαλου και του μεγέθους του, δεν αποτελεί ηττοπαθή στάση όπως θέλουν να καλλιεργούν οι διάφορες ομάδες αλλά ποιοτικό στοιχείο στον πόλεμο που πρέπει να ενταθεί με ακόμα καλύτερους όρους και ανώτερες μορφές οργάνωσης.
Τμήματα νεολαίας που απουσιάζει η κοινωνική πείρα ή τμήματα μεσαίων στρωμάτων που άρχισαν απότομα να πιέζονται, είναι πιο ευκολόπιστα σε πομπώδη συνθήματα, αναμένουν μια εύκολη νίκη, μετά από μια μαζική διαδήλωση, μία απεργία. Η δικαιολογημένη αγανάκτηση και η οργή τους γίνεται προσπάθεια να καπελωθεί από διάφορες ομάδες καλλιεργώντας την αντίληψη πως χωρίς θυσίες και οργάνωση μπορείς να έχεις αποτελέσματα. Δημιουργούν ψευδαισθήσεις περί γρήγορης και νικηφόρας μάχης, άρα δυναμώνει η μικροαστική ανυπομονησία. Αυτά τα κομμάτια αν δεν έρθουν σε επαφή με τις άξιες του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, σύντομα θα απογοητευτούν, θα οδηγηθούν από άλλο δρόμο στην αγκαλιά της σοσιαλδημοκρατίας.
Στις σημερινές συνθήκες το ΚΚΕ διεξάγει σκληρό μακροχρόνιο αγώνα, για να εδραιωθεί και να βαθύνει ο αντιιμπεριαλιστικός αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός του λαϊκού κινήματος, κόντρα στις προτάσεις ενσωμάτωσης, διαχείρισης και ταξικής συνεργασίας. Η απάντηση πρέπει να είναι μία: Καμία αναστολή και περιορισμός αγώνων, καμία ευθυγράμμιση με κινητοποιήσεις που επιδιώκουν μέσω αγώνων, το προσκύνημα της τάξης μας. Τώρα κλιμακώνεται ο πραγματικός πόλεμος.

http://erodotos.wordpress.com/2013/03/11/sistimiko-kke/

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

...ενώ η ..."περιφρουρημένη" απεργία πού οδήγησε λεβέντη μου; Σε άλλη μία ...ηρωική ήττα; Εύγε βρε! Μια χαρά τα πάτε...!