Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

ΚΚΕ: Και όμως κινείται…

του
Δ. Γρηγορόπουλου

Το KKE μετεκλογικά, αλλά και προηγουμένως, έχει μπει στη δίνη εσωκομματικών τριβών και αναζητήσεων. Με κίνδυ­νο σχηματοποίησης διακρίνονται τρεις κύριες τάσεις:
Η άπο­ψη της κυρίαρχης ομάδας, που με τα αμυντικά αντανα­κλαστικά αναπαραγωγής της γραφειοκρατίας θέτει εκτός προβληματισμού και συζήτη­σης την πιθανότητα εσφαλμέ­νης γραμμής, αλλά εκτονώνει την... κριτική και αυτοκριτική στην αδυναμία ζύμωσης της γραμμής στις μάζες, ακόμη και τις ενταγμένες στο «βα­θύ» ΚΚΕ.
Η δεύτερη άποψη, που κινείται στην περιφέρεια του ΚΚΕ, είναι η αστικορεφορμιστική αντίληψη της δορυφοροποίηοης του ΚΚΕ και εν γένει τής ριζοσπαστικής Αριστεράς, στον ΣΥΡΙΖΑ σε μιαν ανιστόρητη νεκρανά­σταση του ρεφορμιστικού δί­πολου δεξιά - αντιδεξιά (ρε­φορμιστική παναριστερά).
Η τρίτη τάση, ίσως η ισχυρότερη, υποστηρίζει την υποκατάσταση από το ΚΚΕ των ασύνδετων αμυντικών, οι­κονομικών κυρίως αγώνων (από­λυτα αναγκαίων) ως κύριων τακτι­κών στόχων από προωθημένους συ­νολικούς στόχους (διαγραφή χρέ­ους, κατάργηση μνημονίων, απο­δέσμευση από την EE κ.ά.), που δί­νουν άμεση και συνολική λύση στα προβλήματα του κόσμου, έχουν συσπειρωτική δύναμη (κοινωνική και πολιτική), γεφυρώνουν τον αντικαπιταλιστικό αγώνα του σήμερα με το σοσιαλισμό του αύριο.
Η πρωτοβουλία του ΚΚΕ να κα­ταθέσει (όπως είχε δεσμευτεί προ­εκλογικά) πρόταση νόμου για την κατάργηση των μνημονίων, των δα­νειακών συμβάσεων και των εφαρμοστικών νόμων τους, δρομολογεί διεργασίες. Αυτή η πρό­ταση, αν και έχει και μια λογική αντιπερισπασμού (στριμώγματος) του ΣΥΡΙΖΑ είναι σοβαρό βήμα κατά του Μνημονίου και της λυσ­σαλέας επίθεσης του κεφαλαί­ου κατά των εργαζομένων.
Πρώ­το, επιβεβαιώνει ότι είναι δυνατή η ολοκληρωτική άρνηση του Μνη­μονίου, που τα ιδεολογικά ιερατεία προσπαθούν να μας πείσουν ότι παρά τον πόνο που προκαλεί, είναι αναγκαίο για τη «σωτηρία» μας και απλώς πρέπει να απαλλαγούμε από κάποιους επαχθείς όρους του. Το ΚΚΕ απορρίπτει αυτή τη διάκρι­ση (κλασική στο «αριστερό» δεκα­νίκι της Τριμερούς) και το κυριό­τερο, απορρίπτει την αυθαίρετη δι­άκριση Μνημονίου και δανειακής σύμβασης (καταγγελία του πρώτου - επαναδιαπραγμάτευση της δεύτε­ρης). Το Μνημόνιο, όπως αποδει­κνύεται χειροπιαστά κι από την πε­ρίπτωση Ισπανίας και Ιταλίας, ακό­μη κι αν δεν υπάρξει ως συγκεκρι­μένο και ψηφισμένο πλαίσιο, ακό­μη κι αν καταργηθεί, αναπόφευ­κτα θα υφίσταται ως πολιτική για την εκπλήρωση των δανειακών υποχρεώσεων. Επίσης, έστω κι αν η επαναδιαπραγμάτευση της σύμ­βασης οδηγήσει σε κάποια βελτίω­ση των όρων, οι υποχρεώσεις ένα­ντι αυτής δεν αίρονται και θα επι­βάλλουν με τη μια ή την άλλη μορφή μια μνημονιακή πολιτική.
Θετική είναι και η τοποθέτηση στην αιτιολογική έκθεση ότι κατάρ­γηση του Μνημονίου και παραμονή στους κόλπους της EE είναι πράγ­ματα ασυμβίβαστα. Και μάλιστα σε μια ιστορική στιγμή που αναβαθμί­ζεται σε απολυταρχικό επικυρίαρχο της Ευρώπης η Γερμανία και δεν δείχνει καμιά διάθεση για υποχω­ρήσεις.
Στο πρώτο διάστημα μετά την ψήφιση του Μνημονίου, το ΚΚΕ λοιδορούσε την αντικαπιταλιστική πρόταση (κυρίως από την ΑΝΤΑΡ-ΣΥΑ και το NAP), την κατάργηση του Μνημονίου, τη διαγραφή του χρέους, την αποδέσμευση από την EE. Μέσα όμως από την εμπει­ρία του, από την υιοθέτηση αυτών των στόχων από το μαζικό κίνημα και τους αγώνες του, ενστερνίστη­κε αυτούς τους στόχους με τη δική του βέβαια ορολογία και στρατηγι­κή. Πρέπει ακόμη να σημειώσουμε ότι στις διατυπώσεις του ΚΚΕ (Ρι­ζοσπάστης 15/7, σελ. 3) εμφανίζε­ται η αναβάθμιση των γενικών πο­λιτικών στόχων αντί των οι­κονομικών, που η ικανοποί­ηση τους μάλιστα εξαρτάται από την προώθηση των γε­νικών στόχων: «Σε κάθε πε­ρίπτωση, η κατάργηση του Μνημονίου, σε συνδυασμό με τη διαγραφή του χρέους και την αποδέσμευση από την EE, μπορούν να αποτελέ­σουν σήμερα πολιτικά αιτή­ματα - κρίκους για την ανά­πτυξη ενός κινήματος επι­θετικού, ρωμαλέου, που θα παλεύει για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργα­ζομένων».
Και έπεται λογική συνέ­χεια. Στο ίδιο κείμενο (εισα­γωγικό στην αιτιολογική έκθε­ση και την πρόταση νόμου) τα «πολατικά αιτήματα - κρίκοι» νοούνται ως όροι της πολιτικής ανα­τροπής και όχι το αντίστροφο (πρώτα λαϊκή εξουσία και μετά αποδέσμευ­ση από την EE): «Για το ΚΚΕ ένας τέτοιος αγώνας θα πρέπει να συνδέ­εται με την προοπτική της γενικότε­ρης πολιτικής ανατροπής».
Σε άλλα κείμενα πάντως διατη­ρείται η επίσημη διατύπωση: «Η διέξοδος για το λαό βρίσκεται στη γραμμή κατάργησης των μνημονί­ων και των δανειακών συμβάσεων ... με εργατική λαϊκή εξουσία» (Ρι­ζοσπάστης, 13/7, σελ. 6).
Παράλληλα, το πλαίσιο αγώ­νων, όπως το θέτει το ΠΑΜΕ, δεν περιέχει τα «πολιτικά αιτήματα -κρίκους», αλλά μένει στο επίπεδο των άμεσων στόχων, οικονομικών κυρίως. Δεν πρόκειται για φραστι­κές διαφοροποιήσεις, αλλά για πά­λη ιδεών.
*Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ 22/7/12 με τον τίτλο: ‘’ΚΚΕ: Τίθενται στόχοι ανατροπής. «πολιτικά αιτήματα-κτίκοι» πίσω από την πρόταση νόμου για κατάργηση του.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια: