Η ηγεσία του ΚΚΕ αρνείται να αναζητήσει τις βαθύτερες αιτίες της εκλογικής ήττας

του

Μπ. Γεωργούλα

 

Η πρώτη σημαντική πολιτική πρωτοβουλία της ηγεσίας του ΚΚΕ μετά τη βαρύτατη εκλογική αποτυχία (με πολιτικές και πιθανές ιδεολογικές προεκτάσεις) ήταν η κατάθεση στη Βουλή πρότασης νόμου για την κατάργηση των μνημονίων, των εφαρμοστικών νόμων και των δανειακών συμβάσεων.

Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ δεν...

είναι λίγοι αυτοί που εκτίμησαν πως η κίνηση αυτή είναι ένδειξη προσγείωσης της ηγεσίας του ΚΚΕ στην πραγματικότητα και μια ευκαιρία για την προώθηση της τόσο αναγκαίας κοινής δράσης των δυνάμεων της Αριστεράς. Θα μπορούσε να είναι και έτσι. Όμως η επίσημη αρθρογραφία και η προφορική επιχειρηματολογία που συνοδεύουν επίμονα αυτή την πρόταση νόμου, δεν αφήνει περιθώριο για παρερμηνείες.

Πριν ακόμα έρθει προς συζήτηση η πρόταση του ΚΚΕ έστω στις προπαρασκευαστικές επιτροπές της Βουλής, πριν τοποθετηθεί οποιοσδήποτε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ επ’ αυτής κατ’ αρχήν και κατ΄ άρθρον, ο «Ριζοσπάστης» (18 Ιουλίου 2012) με ανυπόγραφο σχόλιο σε περίοπτη θέση βιάζεται να αποφανθεί: «[Ο ΣΥΡΙΖΑ] δεν συμφωνεί με την πρόταση νόμου, επειδή το ΚΚΕ “συνδέει την απάντηση στη σημερινή κρίση με ζητήματα που είναι έξω από το δικό μας στρατηγικό προσανατολισμό, όπως αυτό της απομάκρυνσης από την ΕΕ”. Άρα κορόιδευε το λαό»…

Η ανακάλυψη του τακτικισμού

Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι τα εντός εισαγωγικών δεν αποδίδονται σε κανέναν συγκεκριμένα (ανακοίνωση γραφείου τύπου, δήλωση εκπροσώπου, τοποθέτηση σε τηλεοπτική ή ραδιοφωνική συνέντευξη…) και ας περιοριστούμε στο συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα από αυτή τη βιαστική απόφανση: για την ηγεσία του ΚΚΕ, εφόσον δεν προσδοκά την υπερψήφιση της πρότασής της από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, η πρωτοβουλία αυτή πρακτικά φαίνεται πως είχε ένα και μόνο στόχο, να αποκαλύψει την «κοροϊδία» του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι τόση η αγωνία των ανθρώπων του Περισσού μήπως και γίνει κατά οποιοδήποτε τρόπο αποδεκτή η πρότασή τους από τον ΣΥΡΙΖΑ, που αντί να αποκαλύψουν αυτόν, αποκαλύπτουν τελικά, τις δικές τους προθέσεις: δεν έχουν καμία διάθεση να αναζητήσουν και να βρουν κάποια κοινή βάση, πάνω στην οποία να αναπτυχθούν κοινοί αγώνες –στο κοινοβούλιο και στην κοινωνία– με τις δυνάμεις της Αριστεράς. Οι πρωτοβουλίες τους έχουν στόχο να ξεκαθαρίσουν την ήρα από το στάρι. Κι αυτό, ελάχιστες εβδομάδες από την ηχηρή καταδίκη στις κάλπες της ίδιας πολιτικής που ακολούθησαν προεκλογικά, από τους ίδιους τους πιστούς οπαδούς του ΚΚΕ, που ακολουθούσαν ως τώρα αδιαμαρτύρητα τις προβληματικές επιλογές της ηγεσίας του.

Αν έχει νόημα αυτή η επισήμανση που κάνουμε, δεν είναι επειδή μας δίνει την ευκαιρία να καταγγείλουμε για μία ακόμη φορά την ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά για να υποδείξουμε ότι το κενό στρατηγικής του ΚΚΕ που αποκαλύφθηκε στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, αντί να ωθήσει την ηγεσία του σε μια έντιμη προσπάθεια κάλυψής του, την οδηγεί σ’ έναν φθηνό τακτικισμό.

Είναι τόσο ισχυρό το βαρυτικό πεδίο τακτικισμού που διαμορφώνει μ’ αυτόν τον τρόπο η ηγεσία του ΚΚΕ, ώστε και η αποδοχή και υπερψήφιση της πρότασής του από τον ΣΥΡΙΖΑ, μόνο στο πεδίο του τακτικισμού μπορεί να έχει αποτελέσματα.

Κενό στρατηγικής

Όπως ο προεκλογικός σεχταρισμός της την οδηγούσε σε ένα σχεδόν μονομέτωπο αγώνα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ –με το επιχείρημα ότι είναι αδύνατη η συνεργασία μαζί του, έστω και για την επίτευξη κοινών ενδιάμεσων στόχων, όσο οι συνθήκες δεν είναι ώριμες για τη «λαϊκή εξουσία» –έτσι και τώρα κύριος, και όχι μοναδικός, στόχος των πρώτων πολιτικών πρωτοβουλιών τής ηγεσίας του ΚΚΕ αναδεικνύεται η επιβεβαίωση της αντικειμενικής δήθεν αδυναμίας να υπάρξει αυτή η συνεργασία. Η εκλογική (και πολιτική) αποτυχία των επιλογών της γίνεται «θεωρητικό» στήριγμα για μια εκ των υστέρων επιβεβαίωση της γραμμής: τι κι αν καταδικάστηκε εκλογικά η επιλογή της, τι κι αν δεν «διόρθωσε την ψήφο» του ο λαός, ο ελιγμός της πρότασης νόμου αποδεικνύει ότι η ηγεσία –και πάλι– είχε δίκιο τελικά: χωριό με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να γίνει, είναι αντίπαλος, δεν είναι φίλια δύναμη.

Βέβαια, η αμηχανία και η σύγχυση που διακατέχουν την ηγεσία του ΚΚΕ, την οδηγούν σε αντιφάσεις, τις οποίες είτε δεν αντιλαμβάνεται είτε δεν προκάνει να διορθώσει μέσα στη βιασύνη της να καταδικάσει εκ των προτέρων τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι εξόφθαλμη η αντίφασή της από τη μια να καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν δέχεται την πρόταση νόμου του ΚΚΕ, επειδή δεν έχει στη στρατηγική του την αποδέσμευση από την ΕΕ, και από την άλλη να φέρνει προς ψήφιση μια πρόταση νόμου που, σύμφωνα με τις δικές της εκτιμήσεις, δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα εντός της ευρωζώνης και της ΕΕ! Δεν είναι ένα είδος «κοροϊδίας του λαού», ένα είδος «αντιμνημονιακής ρητορείας» κι αυτή; Πολύ περισσότερο που, στο ίδιο αυτό σχόλιο του «Ρ», υποστηρίζεται ότι «ο νόμος αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να φέρει ανακούφιση στο λαό»… Πώς άραγε; Πριν βγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη και την ΕΕ ή μετά; Κι αν ισχύει το δεύτερο, μήπως αυτή η πρόταση νόμου είναι, τελικά, μια πρόταση εξόδου από την ΕΕ… δια νόμου; Αν ισχύει, όμως, το πρώτο, μήπως έχει δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν το αποκλείει;

Ατελέσφορη η επιφανειακή αυτοκριτική

Προς τι αυτές οι αντιφάσεις, αυτοί οι τακτικισμοί; Για ένα και μοναδικό λόγο: για να μην αναγκαστεί η ηγεσία του ΚΚΕ, ακόμη και μετά από την εξόφθαλμη αποτυχία των επιλογών της, να αναζητήσει τη βαθύτερη αφετηρία της επιφανειακής αυτοκριτικής που επιχειρεί στην πρόσφατη απόφασή της ΚΕ για τις εκλογές: «Η ΚΕ δεν συγκέντρωσε την προσοχή της στο γεγονός ότι για πρώτη φορά σε σχέση με όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, μπροστά στο δοκιμαζόμενο λαό έμπαινε ζήτημα να επιλέξει ανάμεσα σε μια κυβέρνηση στη βάση της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ από τη μια ή μια κυβέρνηση της λεγόμενης “αριστερής συνεργασίας” [του ΣΥΡΙΖΑ] με ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ».

Προφανώς και δεν είναι θέμα περίσπασης της προσοχής. Είναι πασίγνωστη η προεκλογική στοχοπροσήλωσή της σε επίμονες επιθέσεις εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και μετά το συντριπτικό για το ΚΚΕ εκλογικό αποτέλεσμα, όμως, για την ηγεσία του ΚΚΕ το ζήτημα που έμπαινε προεκλογικά εξακολουθεί να μη θεωρείται πραγματικό. Ήταν μια «κοροϊδία», ήταν μια απάτη. Αντί να ανατρέξει σε πάγιες και δοκιμασμένες θέσεις του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος για την πολιτική συμμαχιών (όπως αποτυπώνονται και στις θέσεις του 15ου συνεδρίου του ΚΚΕ) επιμένει στο στρατηγικό σεχταρισμό της «λαϊκής εξουσίας» χωρίς συμμάχους. Όσο για το «δοκιμαζόμενο λαό» δεν είναι αναγκασμένος να επιλέξει, αρκεί να περιμένει.

Όσο η ηγεσία του ΚΚΕ ακολουθούσε αυτή την πολιτική υπηρετώντας μια λαθεμένη στρατηγική, άξιζε να ασχολείται κανείς στα σοβαρά με την κριτική των επιλογών της. Τώρα που η απολογητική της γίνεται δικαιολογητική βάση για έναν ανόητο τακτικισμό τόσο χαμηλής στάθμης, είναι ζήτημα αν αξίζει πια να γίνεται θέμα συζήτησης.

ΕΠΟΧΗ