Χαιρόμουνα που ένα αριστερό κόμμα στο οποίο πέρασα ένα σημαντικό τμήμα της κομματικής...
μου ζωής το έφερε η συγκυρία να διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία.
Γιατί είδα επιτέλους ένα αριστερό κόμμα να βγαίνει μπροστά και να καταθέτει πρόταση εξουσίας μη φοβούμενο το κόστος και ξεπερνώντας τις αναστολές του όπως δεν έκανε το 2007. Τότε που έδιωχνε τους Πασόκους που θέλησαν να ενταχτούν μετά την αλλαγή ηγεσίας στον ΣΥΝ και την έλευση του Τσίπρα.
Γιατί είδα πρόσωπα χαρούμενα, δακρυσμένα. Γεμάτα προσδοκίες και προσμονές. Γεμάτα ελπίδες για την επόμενη μέρα.
Γιατί χιλιάδες λαού που φτωχοποιείται κάθε μέρα και περισσότερο πίστεψε και ακολουθεί το λόγο του ΣΥΡΙΖΑ και το καλύτερο, βγήκε από το σπίτι του και πήγε στην πλατεία.
Γιατί είδα πολίτες να χορεύουν στους ρυθμούς των τραγουδιών με τα οποία "έντυσε" ο διοργανωτής της συγκέντρωσης την εκδήλωση.
Γιατί είδα να τραγουδούν το "Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα..." χιλιάδες λαού και δε σας το κρύβω, το σιγοτραγούδησα κι εγώ στην αρχή και αμέσως μετά πιο δυνατά.
Ταυτόχρονα, ένιωθα ένα σφίξιμο στο λαιμό. Ένιωθα να με κυριαρχεί το συναίσθημα της λύπης. Άρχισε να λειτουργεί η λογική κι όχι το συναίσθημα.
Άρχισα να σκέφτομαι ότι αν μέσα σε ένα μήνα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έκανε τόσες πιρουέτες και κωλοτούμπες τι άραγε θα κάνει μόλις αναλάβει την βαριά ευθύνη της διακυβέρνησης;
Πως άραγε μεταφράζεται η "υπευθυνότητα" και η αναγκαία ωριμότητα" που δηλώνουν άπαντα τα στελέχη πρώτης γραμμής και τα οποία κατά πάσα πιθανότητα θα συγκροτούν τον βασικό κορμό της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ;
Τι άραγε θα νιώσουν οι δεκάδες χιλιάδες αριστεροί που πίστεψαν και στρατεύτηκαν στην αριστερή στροφή της χώρας όταν διαπιστώσουν ότι όχι μόνο αριστερή δε θα είναι η στροφή αλλά ούτε στροφή δε θα κάνει το καράβι με καπετάνιο τον Τσίπρα;
Με ποιον τρόπο θα αντιδράσουν οι χιλιάδες αριστεροί όταν δουν ότι η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαστεί να βάλει κι άλλο, πολύ περισσότερο ακόμα, νερό στο κρασί της ώστε να συγκροτηθεί κυβέρνηση αφενός και αφετέρου να υποστηρίξει τη λαϊκή απαίτηση για έξοδο από το Μνημόνιο που εξαθλιώνει;
Πως άραγε θα αντιδράσει όταν θα ακούσει από τον αριστερό υπουργό Οικονομικών ότι θα συνεχίσει να πληρώνει για λίγο ακόμα το χαράτσι, τον αυξημένο ΦΠΑ, την υπέρογκη φορολογία, τα διάφορα τέλη που έχουν επιβληθεί στο όνομα της συνέχειας του κράτους και ότι πρέπει να πληρωθούν γιατί τα ταμεία είναι άδεια;
Πως θα ερμηνεύσει ο αριστερός που στήριξε και τρέφει μεγάλες ελπίδες στον ΣΥΡΙΖΑ όταν ακούσει ότι δε θα γίνει καμιά καταγγελία του Μνημονίου αλλά θα προχωρήσει στην "ακυρωτική διαπραγμάτευση" ή στην σταδιακή απαγκίστρωση, όροι που έκαναν την εμφάνισή τους τελευταία;
Έκλεισα την τηλεόραση και μπήκα στο διαδίκτυο. Το ίδιο κλίμα επικρατούσε κι εκεί. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μέσα στην καλή χαρά για τη νίκη που έρχεται.
Είναι προφανές ότι κι εγώ θα γιορτάσω μαζί τους. Ωστόσο, δε μπορώ να πάψω να σκέφτομαι ότι οι επόμενοι μήνες θα είναι τόσο σημαντικοί για το λαό που θα απογοητευτεί και ότι υπάρχει τεράστιος κίνδυνος να στραφεί στην φασιστική ναζιστική συμμορία της Χ.Α γιατί θα θέλει να εκτονώσει την απογοήτευσή του.
Χρέος όλης της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ) είναι στηρίξει την κυβερνητική προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ (αν και εφόσον γίνει κυβέρνηση) στα σημεία εκείνα που θεωρεί ότι αίρονται τα αντιλαϊκά μέτρα, ωφελούν τους εργαζόμενους.
Χρέος της Αριστεράς είναι να βρίσκεται στους δρόμους και στα σωματεία ώστε με το Κίνημα να αντισταθεί στην πολύ πιθανή, νομοτελειακή θα έλεγα, δεξιά στροφή που θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Χρέος μας είναι να του το "απαγορεύσουμε". Να ορθώσουμε ένα λαϊκό τοίχο ώστε να βαδίζει "αριστερά" κι όπου βγάλει. Χρέος μας είναι να στηρίξουμε όσο το δυνατόν περισσότερο την αντικαπιταλιστική αριστερά [(ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ) εγώ ψηφίζω ΑΝΤΑΡΣΥΑ] για να είμαστε δυνατοί στο δρόμο.
Για τους λόγους αυτούς θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να στρίψει αριστερά το καράβι της Ελλάδας έστω κι αν η ρότα που θα ακολουθήσει είναι εν πολλοίς προδιαγεγραμμένη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου