ΤΑΣΟΥ ΚΑΝΤΑΡΑ*
Το φινάλε του 2011 σηματοδότησε και το τέλος της πρωθυπουργικής καριέρας του Γ.Α. Παπανδρέου. Προηγήθηκαν οι ανεπανάληπτες απεργιακές συγκεντρώσεις στις 19-20/10, όπου η κάθοδος μυρίων διαδηλωτών λειτούργησε ως καταλύτης στη λογική και τη χωροταξία των υπαρχόντων σχηματισμών.
Η ανθρώπινη λαοθάλασσα που κατέβηκε στους...δρόμους όλης της χώρας ήταν το παλιρροϊκό κύμα που θα έπνιγε την παραπαίουσα κυβέρνηση του Γ.Α. Παπανδρέου. Και βέβαια η μεγάλη ανατροπή ήρθε την επέτειο της 28ης Οκτώβρη, όπου ο λαός με μια ιδιαιτέρως συμβολική πράξη, ξεχύθηκε στους δρόμους των παρελάσεων και έδωσε τη χαριστική βολή στην πρώτη μεταπολεμική κατοχική κυβέρνηση της χώρας.
Σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο, το κίνημα της αμφισβήτησης, που είχε ήδη διανύσει μια πορεία ενός έτους αγωνιστικής παρουσίας, βρέθηκε, όπως ήταν έτσι κι αλλιώς στην πραγματικότητα, ξεκρέμαστο από πολιτική ηγεσία. Ήταν φανερή στη συγκεκριμένη στιγμή η απουσία ενός ισχυρού πολιτικού κέντρου, που δεν θα εκπροσωπούσε στενά έναν υπάρχοντα πολιτικό φορέα, αλλά θα εξέφραζε την ολοένα αυξανόμενη λαϊκή θέληση της συμπαράταξης όλων των ριζοσπαστικών πολιτικών φορέων της Αριστεράς, δυνάμεων που θα περιέγραφαν συγκεκριμένα και πειστικά την εναλλακτική απάντηση απέναντι στον ευρωμνημονιακό δρόμο, που δεν μπορεί να είναι άλλη από τη στάση πληρωμών, την έξοδο από την ευρωζώνη, τη ρήξη με την Ε.Ε., τη διεκδίκηση μιας ανεξάρτητης φιλολαϊκής εθνικής και οικονομικής πορείας.
Με την απουσία ενός τέτοιου πολιτικού υποκειμένου επόμενο ήταν την πρωτοβουλία των κινήσεων να διατηρήσει το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας, το οποίο προχώρησε στον πρώτο -σαφώς προμελετημένο- ελιγμό εκτόνωσης και εκμετάλλευσης πολιτικού χρόνου, σχηματίζοντας την κυβέρνηση Παπαδήμου. Οι φωνές για προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, παρότι ακούγονταν λογικές μέσα στα πλαίσια των κανόνων της αστικής δημοκρατίας, δε συγκίνησαν ασφαλώς το μαύρο μέτωπο, και δυστυχώς έμοιαζαν να μη συγκινούν και την κοινωνία, το πρώτο τουλάχιστον διάστημα.
Έτσι φτάσαμε στην πρώτη απεργιακή εκδήλωση επί κυβέρνησης Παπαδήμου, την 1η του Δεκέμβρη. Κινητοποίηση που απείχε σε επιτυχία μακράν όλων των προηγουμένων.
Μη έχοντας τώρα την πίεση της ανθρωποθάλασσας των προηγούμενων κινητοποιήσεων, πίεση που ουσιαστικά επέβαλε την κοινή παρουσία όλων των μπλοκ στο Σύνταγμα, η Αριστερά γύρισε ολοταχώς στην προηγούμενη εποχή του πάλαι ποτέ κακού της εαυτού.
Μεγάλωσε ξανά τις αποστάσεις μεταξύ των διαδηλωτών και πολλαπλασίασε τον αριθμό των πορειών, έτσι ώστε να μην ακουμπάει ο ένας τον άλλον και «μολυνθεί» (η περίπτωση της Θεσσαλονίκης είναι χαρακτηριστική όλων των παραπάνω).
Ουσιαστικά αποδέχθηκε ως μοιραίο το νέο πολιτικό σκηνικό, πιθανόν και να ένιωσε ανακούφιση από την αποφυγή των ευθυνών που επιφυλάσσει η διεκδίκηση του ιστορικού της ρόλου. Προσδέθηκε στην ευκολία της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης, αφού ξόρκισε σχεδόν σύσσωμη το «επικίνδυνο» δημοψήφισμα. Η κάθε εκδοχή της κλείσθηκε στο μικρομάγαζό της, και ονειρεύεται καλύτερες εκλογικές θέσεις, σε ένα σκηνικό όμως όπου κυρίαρχο θα παραμένει το σημερινό μπλοκ εξουσίας, με τη μία η την άλλη μορφή. Δε σήκωσε το γάντι της συνέχισης της αναμέτρησης, μέσα από καλύτερες προϋποθέσεις κοινής δράσης όπως εξελίσσονταν τα πράγματα, και κρατώντας ανοικτό το παράθυρο για την αναζήτηση μιας ριζοσπαστικής κοινής πολιτικής βάσης. Πέραν όλων των άλλων, η ειρωνεία είναι πως πίστεψε περισσότερο από τον καθένα πως οι εκλογές θα γίνουν στις 19 του Φλεβάρη, γιατί αυτή δυστυχώς ήταν και η κρυφή επιθυμία της! Λες και το σύστημα προγραμματίζει εκλογές, γιατί οι δημοσκοπήσεις σε μια συγκεκριμένη περίοδο δίνουν κάποιες εκλογικές έδρες παραπάνω στην Αριστερά! Έτσι λοιπόν ξαναπήρε φωτιά ο ανταγωνισμός της «διπλανής πόρτας» όπως τον ζήσαμε στην απεργία της 1/12, αλλά και με τις καθημερινές βολές του ενός εναντίον του άλλου.
Με το μυαλό καρφωμένο στο εκλογικό ακροατήριο, θυμήθηκε και τους εκλογικούς τακτικισμούς του παρελθόντος (ΚΚΕ και ενιαίου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ και της ΠΡΟΟΔΟΥ) όπου στήνονταν η εκλογική κολυμπήθρα του Σιλωάμ και -λόγω των προβλημάτων που αντιμετώπιζε ο σοσιαλδημοκρατικός χώρος- ξεπλένονταν, προσωρινά βέβαια, «πράσινοι αγωνιστές» με το αζημίωτο αντίδωρο (βουλευτική έδρα) για τους ίδιους, αλλά με πενιχρά αποτελέσματα για την Αριστερά και το κίνημα. Οι περισσότεροι από αυτούς, όταν η πράσινη αρμάδα γίνονταν ξανά αδιαφιλονίκητο φαβορί, επανέρχονταν στο χώρο που γράψανε «ιστορία» και δεν την απαρνήθηκαν ποτέ.
Ίσως καλοπροαίρετοι άνθρωποι θα αναρωτηθούν: Δεν πρέπει να γίνονται συνεργασίες; Δεν μπορεί να είναι ειλικρινής η μετακίνηση; Ασφαλώς και επιβάλλονται οι συνεργασίες! Ως συνάντηση δυνάμεων πρωτίστως στο κοινωνικό πεδίο, όπου δοκιμάζονται οι γνήσιες προθέσεις, οι αντοχές, οι πολιτικές προσεγγίσεις και η γείωσή τους στους κοινωνικούς αγώνες (και εδώ βέβαια είναι αναγκαία προϋπόθεση η κοινή δράση της Αριστεράς, προ της όποιας συμπαράταξης). Συνεργασίες που θα είναι καταστάλαγμα πολιτικοκοινωνικών διεργασιών με συγκεκριμένο πειστικό ριζοσπαστικό αριστερό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση. Όχι γενικόλογο πλαίσιο –πασοκικής ρητορικής και επικοινωνιακής λογικής- που χωρά τα πάντα, με στόχο τις πρόσκαιρες και εν τέλει αμφίβολες εκλογικές επιδόσεις. Οι αερολογίες δοκιμάσθηκαν στο περιφερειακό ψηφοδέλτιο Αττικής. Οι συγκολλήσεις τέτοιου τύπου θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν πιο χαλαρά στην προ της χρεωκοπίας εποχή.
Στην Αριστερά, στις σημερινές συνθήκες, δε μπορεί να έχουν θέση.
Το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο. Και ο δρόμος διαφορετικός. Είναι ο δρόμος που απαιτεί τη συμπαράταξη, πρώτα και κύρια των ριζοσπαστικών αριστερών δυνάμεων, των δυνάμεων εκείνων που πάνω σε ένα ανατρεπτικό για το σύστημα πολιτικό πλαίσιο, θα προκαλέσουν βαθύτερες ανατροπές, με την ενεργή συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα, ανατροπές που είναι αδύνατον να δημιουργηθούν από πρόσκαιρες και εκλογικού τύπου συμμαχίες.
Υ.Γ. Όσο το σκέφτομαι μια καλή ιδέα θα ήταν, για όσους προσδίδουν πολιτικά και όχι προσωπικής επιβίωσης στοιχεία στην εκλογική συνεργασία, να υπηρετήσουν την συνεργασία εντασσόμενοι αποκλειστικά στα ψηφοδέλτια επικρατείας πλην των εκλόγιμων θέσεων, ή σε περιφέρειες που δεν εκλέγουν βουλευτή, αποτινάσσοντας έτσι οποιαδήποτε υποψία ιδιοτελών κινήτρων.
*Ο Τάσος Κανταράς είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ
ΙΣΚΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου