Πως θα ήταν τέτοιες μέρες πριν τρία χρόνια; Μερικοί μαθητές θα ετοιμάζονταν για ένα διαγώνισμα λοξοκοιτώντας τα Χριστούγεννα. Ένας άνεργος θα κοιτούσε στις αγγελίες μήπως και βρει καμιά δουλειά. Μια παρέα φοιτητών θα προετοιμάζονταν για την εξεταστική και ίσως μια άλλη θα γύριζε από μια πανελλαδική πορεία. Όλοι θα ήταν καλεσμένοι σε ένα Νίκο ή μια Νίκη το Σάββατο βράδυ.....
Και όμως κανείς δεν θα πήγαινε, αλλά θα συναντιόντουσαν στους δρόμους των πόλεων, στο εκρηκτικό Πολυτεχνείο, στη μαχόμενη Νομική και αλλού.
Η σφαίρα που έδινε το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη τέλος στη ζωή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έμελλε να πυροδοτήσει ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά ξεσπάσματα στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Συσσωρευμένη για χρόνια στα υπόγεια ρεύματα, άλλοτε εκφρασμένη σε συγκροτημένους αγώνες, άλλοτε άναρθρη και υπόκωφη, η οργή ξεχείλισε μέσα σε λίγα λεπτά και κατέκλυσε τα πάντα για εβδομάδες. Οργή μιας γενιάς χωρίς φωνή, καταδικασμένη στην ανασφάλεια, με ένα μέλλον κλεμμένο και σκοτεινό. Αλλά και οργή για το κράτος και τους μηχανισμούς του που σκοτώνουν ανήλικα παιδιά στα Εξάρχεια, στοχεύοντας συνολικά στην ανυπακοή και τον τσαμπουκά της νεολαίας.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη συμπεριλαμβάνει τόσες πολλές αφηγήσεις, και παρέχει τόσο κρίσιμα συμπεράσματα που δεν μπορούν να αναλυθούν σε ένα σύντομο κείμενο. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι στιγμάτισε και καθόρισε μια ολόκληρη γενιά και μια ολόκληρη περίοδο.
Η περίοδος έχει αλλάξει και μαζί της έχει αλλάξει και τη νέα γενιά. Ή μήπως ο Δεκέμβρης ήταν αυτό ακριβώς, μια εικόνα από το μέλλον, ή ακόμα καλύτερα ένα ερώτημα που αναζητά ακόμα απάντηση; Ήταν η αρχή μιας περιόδου και το τέλος μιας άλλης; Ήταν η μετάβαση στο σκληρό αλλά και ελπιδοφόρο σήμερα; Το σίγουρο είναι ότι τρία χρόνια μετά οι σφαίρες τους βουίζουν όλο και περισσότερο στα αυτιά μας. Το σίγουρο είναι ότι σήμερα έχουμε 100 φορές περισσότερους λόγους για να εξεγερθούμε.
Πρώτα και κύρια για να τιμήσουμε τον αδικοχαμένο φίλο, συμμαθητή, αδερφό, Αλέξη, για να δείξουμε ότι η μνήμη μας δε σβήνει μαζί με τα κροκοδείλια δάκρυα των «επισήμων». Να σημάνουμε μήνυμα αγώνα ενάντια σε ένα σύστημα που δολοφονεί, για να καταδικάσουμε και πάλι και τους φυσικούς αυτουργούς του εγκλήματος που σε λίγο θα κυκλοφορούν ελεύθεροι, τη στιγμή που ποινικοποιούνται λαϊκές μάχες, όπως η παρέλαση του λαού της 28ης Οκτωβρίου. Να φωνάξουμε ότι δε θα θρηνήσουμε ξανά άλλους αθώους νεκρούς. Το μόνο που θα θάψουμε είναι ένα νεκρό σύστημα που ζει ρουφώντας το αίμα στους εργαζόμενους και τη νεολαία όλης της γης.
Σήμερα, το κοινωνικό υπέδαφος πάνω στο οποίο πάτησε ο Δεκέμβρης του 2008, είναι απείρως πιο εκρηκτικό. Η κρίση που τότε φανέρωνε τα πρώτα της σημάδια, έχει σήμερα βυθίσει την κοινωνία σε μια κοινωνική άβυσσο χωρίς τέλος. Την κυβέρνηση των δολοφόνων της ΝΔ, διαδέχτηκε το ΠΑΣΟΚ, στην πιο λαομίσητη εκλεγμένη κυβέρνηση της σύγχρονης Ελλάδας για να ακολουθήσει μια πραξικοπηματική κυβέρνηση των τραπεζών και της κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Η ντόπια και διεθνής συμμορία των καπιταλιστών και των εκπροσώπων τους δεν επιδιώκει πια μόνο την οικονομική αφαίμαξη του πληθυσμού, αλλά την ουσιαστική διάλυση ολόκληρου του κοινωνικού ιστού, τον αφανισμό του εργαζόμενου λαού και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.
Το «μαύρο μέλλον» για το οποίο μιλούσαν οι προκηρύξεις, είναι εδώ, σήμερα. Ένας στους δύο νέους είναι άνεργος. Μαθητές λιποθυμούν στα σχολεία από ασιτία, οι οικογένειες βλέπουν ακόμα και ένα πενιχρό χαρτζιλίκι σαν πολυτέλεια όταν μπορεί να τους κοπεί το ρεύμα. Τα σχολεία δεν έχουν βιβλία και καθηγητές. Στα πανεπιστήμια δοτές επιτροπές προσπαθούν να υλοποιήσουν ένα νόμο που προσφέρει την εκπαίδευση στις επιχειρήσεις και αποκλείει από αυτήν την κοινωνική πλειοψηφία. Οι νέοι, ακόμα και τα αγέννητα παιδιά θα είναι χρεωμένοι και υποθηκευμένοι για όλη τους τη ζωή.
Αλλά και η κραυγή δημοκρατίας και άρνησης του αυταρχισμού που ήχησε το Δεκέμβρη, δεν είναι αναγκαία σήμερα που κάθε έννοια της έχει καταλυθεί, που η χώρα κυβερνάται από τις τράπεζες και τα ΜΑΤ;
Ίσως ο Δεκέμβρης να έδειξε και κάτι ακόμη. Να μας άνοιξε τα μάτια για να δούμε πως βρισκόμαστε στην εποχή των εξεγέρσεων, πως δεν είναι μόνο ένας νόμος ή μια κυβέρνηση, αλλά και ένα σύστημα, πως μπορούμε να κοιτάμε και να παλεύουμε και πέρα από αυτό. Και σήμερα, μετά από γιγαντιαίους αγώνες, με τη δυναμική και τα όρια τους, ο Δεκέμβρης θα μας βρει ξανά στο δρόμο. Στις διαδηλώσεις εκείνης της μέρας αλλά και σε όλο το επόμενο διάστημα, η νεολαία και όλος ο λαός θα στείλουν σημάδι ανασυγκρότησης και επανέναρξης της τεράστιας κοινωνικής αναμέτρησης που θα μας βγάλει νικητές.
Το ανολοκλήρωτο άλμα του Δεκέμβρη.
Μια γενιά σε αναζήτηση φωνής.
Ο Δεκέμβρης δεν ήταν ένα βίαιο ξέσπασμα λίγων ημερών που πέρασε στην ιστορία, όπως είναι η κυρίαρχη καθεστωτική αφήγηση. Ενηλικίωσε βίαια μια γενιά στρέφοντας την στο συλλογικό αγώνα. Δεν ήταν ένα δείγμα αυτής της νέας κατάστασης, η μεγαλύτερη ωριμότητα και οργάνωση με την οποία δόθηκε ο μαθητικός αγώνας στην αρχή της χρονιάς; Ο Δεκέμβρης του ΄08 άφησε νέες μορφές δράσης, καθόρισε κινηματικές μορφές που παραμένουν σημαντικές μέχρι σήμερα. Κυρίως όμως αποτέλεσε μια εξεγερτική υποδοχή της κρίσης. Μπορεί να μην πετύχαμε μέχρι στιγμής την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής αλλά η πρόσφατη κληρονομιά του Δεκέμβρη συνέβαλλε στους τεράστιους αγώνες των προηγούμενων χρόνων.
Από την άλλη απείχε πολύ από το να φέρει μόνιμες ανατροπές και παραστάσεις αγώνα ειδικά για τη νέα γενιά. Αυτό το ανολοκλήρωτο βήμα, η απάντηση στην ερώτηση πως θα πάρουμε οι νέοι τη ζωή στα χέρια μας, πρέπει να αναζητήσουμε σήμερα. Για αυτό και είναι αναγκαίο ένα μέτωπο αγώνα και ανατροπής για τη νέα γενιά, πρωταγωνιστικό κομμάτι της λαϊκής πάλης.
Πρώτο μέλημα πρέπει να είναι η συγκρότηση μορφών συνύπαρξης και πάλης. Μόνιμες συνελεύσεις σε σχολεία και σχολές. Δημιουργία επιτροπών και συνελεύσεων για τους άνεργους, λαϊκές συνελεύσεις και πρωτοβουλίες σε κάθε γειτονιά. Σωματεία σε κάθε χώρο ελαστικής εργασίας. Συντονισμός και κοινές μορφές για όλη τη νεολαία, κοινωνικά κέντρα παντού, αναζωογόνηση της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας μέσα στον αγώνα, όχι στα γήπεδα ή τις συμμορίες.
Δε θα πεθάνουμε, δε θα πάμε μετανάστες, δε θα κυλήσουμε στα ναρκωτικά ούτε θα ζούμε σα σκλάβοι. Η νεολαία να βρει φωνή και βηματισμό, να πάρει τη θέση της στην πρωτοπορία του εργατικού κινήματος και να διεκδικήσει μια άλλη ζωή που αξίζει.
Σε αυτό το στοίχημα κρίνονται και οι δυνάμεις της Αριστεράς. Και σε αυτό θα πρωταγωνιστήσει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η σημαντικότερη μετωπική προσπάθεια στην ιστορία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, και με ένα τρόπο «παιδί» και της εξέγερσης του Δεκέμβρη.
(ΠΡΙΝ 4/12/11)
αναδημοσίευση από ΛΕΣΧΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου