 |
| Του Π. Σκούτα* |
Οι δημότες είχαν...προσδοκίες για ένα σύγχρονο μοντέλο διακυβέρνησης, συμμετοχής, διαβούλευσης, συνεργασίας στη λήψη των αποφάσεων με τα κινήματα, τους ενεργούς πολίτες και τους εργαζόμενους. Πράγματα αυτονόητα για όσους επιλέγουν να εφαρμόσουν μια αριστερή, δημοκρατική αυτοδιοίκηση. Εύλογα επομένως τίθενται ερωτήματα όχι μόνο στην αριστερά, αλλά και σε έναν ευρύτερο δημοκρατικό κόσμο από την εξέλιξη της πορείας της δημοτικής εξουσίας.
Στήριξη κυβερνητικών επιλογών
Σε αυτές τις επιλογές η ΔΗΜΑΡ έχει τον δικό της ρόλο και τις δικές της ευθύνες. Εξυμνούσε τον "Καλλικράτη" λέγοντας ότι “ο νέος νόμος κάνει πολύ σοβαρά βήματα καθώς δημιουργεί θεσμούς που έχουν χαρακτήρα πραγματικής λαϊκής συμμετοχής, ενισχύει τη συμμετοχή των πολιτών στην παραγωγή πολιτικών σε τοπικό επίπεδο με διαβούλευση και διαμορφώνει στον χώρο μια νέα δυναμική που αφήνει περιθώρια για νέες κατακτήσεις στο επίπεδο της ενδυνάμωσης του ρόλου των τοπικών κοινωνιών”.
Ταυτόχρονα ισχυρίζονταν ότι προέτασσε “τη δυνατότητα των πολιτικών δυνάμεων σε τοπικό ή και περιφερειακό επίπεδο να αρθρώσουν έναν εναλλακτικό πολιτικό λόγο ελπίδας για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κρίσης”.
Βεβαίως οι αυταπάτες για τον "Καλλικράτη", η συνεργασία χωρίς αρχές με ενιαίο πρόγραμμα, με ετερόκλητες αυτοδιοικητικές δυνάμεις διαμόρφωσαν μια δημοτική πλειοψηφία που βρίσκεται σε σύγχυση, που αδυνατεί να έχει ενιαία αντίληψη, βρίσκεται χωρίς σχέδιο και προοπτική. Αποτέλεσμα είναι να εφαρμόζονται αλλεπάλληλες επιδεινούμενες συντηρητικές επιλογές, να αποδέχεται ακραίες νεοφιλελεύθερες πρακτικές.
Το προεκλογικό επιχείρημα ότι “οι εκλογές οφείλουν να έχουν κυρίως αυτοδιοικητικό χαρακτήρα και δεν αποτελούν δημοψήφισμα για το Μνημόνιο και την κυβερνητική πολιτική” μετατράπηκε σε στήριξη των κυβερνητικών επιλογών. Η επίκληση “για μια αυτοδύναμη και ανεξάρτητη τοπική αυτοδιοίκηση” αντί να διαμορφώνει πολιτικές για τον πολίτη, ως αιρετό αυτοδιοικητικό όργανο, εφάρμοσε πιστά τις επιλογές Ραγκούση και αποδέχτηκε την τρόικα.
“Η διοίκηση έχει συνέχεια”
Οι προγραμματικές αναφορές της ΔΗΜΑΡ για εφαρμογή “διοικητικών νεωτερισμών, εκσυγχρονισμού των δημοτικών υπηρεσιών, ανάπτυξης συστημάτων αυτοαξιολόγησης, καθιέρωσης συστημάτων διοίκησης ολικής ποιότητας…” μετατράπηκε σε “η διοίκηση έχει συνέχεια”, ενσωματώνοντας τη νέα δημοτική αρχή σε ένα γραφειοκρατικό, δαιδαλώδες, αποκρουστικό και συντηρητικό σύστημα διοίκησης.
Η εφαρμογή της καταστολής ως μέτρο επιβολής αντικοινωνικών πολιτικών, η δίωξη πολιτών για “καταστροφή δημόσιας περιουσίας” -όταν κλείνουν τα μάτια στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της χώρας-, oι κλιμακούμενες απολύσεις συμβασιούχων, τα ασφαλιστικά μέτρα, οι μηνύσεις εναντίον τους, το κλείσιμο παιδικών σταθμών, η παντελής έλλειψη προγραμμάτων πρόνοιας, η μη ένταξη κοινωνικών ομάδων σε οργανωμένες δράσεις αλληλεγγύης, η αποδοχή της οικονομικής λιτότητας στον δήμο είναι αναντίρρητη πραγματικότητα.
Αναρωτιέται κανείς πώς συμβιβάζονται αυτά με εξαγγελίες για “ανατροπή και ανασύνθεση για το νέο κοινωνικό προφίλ των ΟΤΑ με έμφαση σε ιδέες ανάπτυξης της κοινωνικής οικονομίας ως εργαλείου για την ενίσχυση των μηχανισμών πρόνοιας και κοινωνικής προστασίας, με γνώμονα την ενίσχυση και αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, του εθελοντισμού, της συμμετοχής στο κοινωνικό γίγνεσθαι των πολιτών των τοπικών κοινωνιών”.
Επίσης πώς συμβιβάζονται “πολιτικές της πράσινης ανάπτυξης και της προστασίας του περιβάλλοντος, η προστασία του δημόσιου χώρου, η ισορροπία στη σχέση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στην εκτέλεση έργων τοπικής σημασίας” με την επιμονή για υπόγειο πάρκινγκ στο Α' Νεκροταφείο, για το εμπορικό κέντρο του Βωβού, στην επιμονή στη πολιτική των τραπεζοκαθισμάτων.
Πώς μπορεί να υπάρξει “η διαφάνεια στη διαχείριση των πόρων (ανθρώπινων και οικονομικών), η εναλλακτική πολιτική για τα οικονομικά των ΟΤΑ” όταν δεν έχουν θεσπιστεί θεσμοί συμμετοχής που θα δίνει τη δυνατότητα του ελέγχου όταν δεν υπάρχει ούτε στρατηγική εξεύρεσης νέων πόρων ούτε διεκδίκηση κονδυλίων ούτε πολιτικές αναδιανομής. Όταν, τέλος, δεν αποδίδονται ευθύνες για την κακοδιαχείριση των οικονομικών του δήμου.
Φιλελεύθερη η αριστερή συμμαχία
Η επιμέρους εφαρμοζόμενη πρακτική στον δήμο μας δίνει την προβολή της αδιέξοδης πολιτικής της ΔΗΜΑΡ στην κεντρική εκφώνησή της “για την υλοποίηση μιας εναλλακτικής προοπτικής προοδευτικής διακυβέρνησης μέσα από τη σύγκλιση ευρύτατων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων” προτείνοντας μια φιλελεύθερη -αντί μιας αριστερής κοινωνικής εναλλακτικής- πρόταση.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι ο συγκεκριμένος χώρος πιστεύει πως αντιπροσωπεύει μια αντικομφορμιστική προσέγγιση στην παρούσα κρίση παρότι ομολογούν ότι αποτελούν μέρος του υπάρχοντος συστήματος, θεωρώντας ως λύση μόνο τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, ενώ η κοινωνία ζητά ριζοσπαστικές αλλαγές σε όλο το πολιτικό σύστημα. Η κρίση, το Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο δεν θεωρούν ότι είναι αποτέλεσμα της κρίσης του καπιταλισμού και της στρεβλής συγκρότησης της Ε.Ε., αλλά ότι δεν υπήρξαν οι αναγκαίες «διαρθρωτικές αλλαγές», οι «δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις».
Εξαγγελίες που, όταν δεν είναι απολύτως νεφελώδεις, ταυτίζονται με βίαιες πολιτικές εναντίον της κοινωνίας. Δεν θέτουν την κοινωνική αλλαγή, τον σοσιαλισμό σε προτεραιότητα. Δεν αξιολογούν ως κυρίαρχες τις κοινωνικές αντιθέσεις και κατ' επέκταση και τις ταξικές. Αναγνωρίζουν μόνο πολιτικά δίπολα ανάμεσα σε δεξιές και αντιδεξιές λογικές, σε οπισθοδρομικές και προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, σε ηθικές και μη ηθικές πρακτικές, σε οικολογικές και σε καταστροφικές πολιτικές.
Γίνεται κατανοητό ότι η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας από τον ΣΥΝ δεν έχει να κάνει με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ότι σταδιακά μετεξελίχθηκαν σε έναν χώρο σκεπτικιστικού φιλελευθερισμού για να λοιδορήσουν τον αιώνιο “αρχαϊσμό” της αριστεράς. Επιθυμούν να είναι το κόμμα της «κίνησης, της ανοιχτόμυαλης διαθεσιμότητας», της πρόθυμης προσαρμογής στα θαυμαστά κελεύσματα της νέας εποχής.
Επειδή όμως η πραγματικότητα διαμορφώνεται ανεξάρτητα των δικών μας σχεδιασμών και των υποκειμενικών θελήσεων, η ΔΗΜΑΡ καλείται να αναστοχαστεί αν την επόμενη περίοδο στην εποχή της κρίσης του νεοφιλελευθερισμού, σε μια εποχή που γεννά κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις, που θέτει νέα διλήμματα και που η αριστερά καλείτε να δώσει ενωτικά τις δικές της απαντήσεις, θα παραμείνει με τις δυνάμεις του Μνημονίου ως συστημική φιλελεύθερη δύναμη ή θα διεκδικήσει την κοινωνική αλλαγή με τις ευρύτερες δυνάμεις του αριστερού, ανανεωτικού, ριζοσπαστικού και κοινωνικού τόξου.
Αν θα πορευτεί σε μια πορεία που θα διευκολύνει την κυβέρνηση ή αν θα γίνει κομμάτι μιας ευρύτατης αντιμνημονιακής συσπείρωσης που θα αλλάξει τα πράγματα. Αν θα είναι κομμάτι του παλιού ή του αναγκαίου για την κοινωνία νέου συνασπισμού εξουσίας.
* Ο Παναγιωτης Σκουτας είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ και της γραμματείας της Ανοιχτής Πόλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου